Ridgecrest- Death Valley

Vannacht buitengewoon goed geslapen ondanks de warmte. Gelukkig koelt het ’s nachts redelijk goed af. Vanmorgen wat het nog slechts een graad of 20. Het was wel pas kwart over 8 ’s morgens. Dat belooft nog wat vandaag.
Na ons Herbalife ontbijt en ons bij de gootsteen te hebben gewassen (er zijn geen douches hier op deze parkeerplaats haha) gaan we op weg. We tanken nog wel eerst even voor we de dessert in gaan. Ook hebben we gisteravond nog extra water gekocht voor onderweg en in de koelkast gelegd zodat het lekker koud is. We nemen eerst een binnenweg richting de scenic highway naar Death Valley. Deze weg lijdt dwars door Paramint Valley . Dit is vast een voorproefje op de dessert. Het is hier heel mooi. We klimmen de bergen op tot zo’n 5500 ft. Dat is ongeveer 1680 meter.

Terwijl we klimmen mag de airconditioning niet aan ivm overheating. Het is dan ook behoorlijk warm. Gelukkig staat er een beetje wind zodat we als we de ramen een beetje tegen elkaar open zetten toch wat verkoeling hebben. Eenmaal over de Paramint Range komen we in Death Valley. Hier betalen we fee voor het Nat. Park. Het is echt bloedverzengend heet hier maar zo bijzonder om hier te rijden. Grappig als je thuis in een dal zou rijden met wat struiken en zand zou je er niets aan vinden. Nu het Death Valley heet is het bijzonder. We rijden door naar Furnace Creek. Daar moet een Campground zijn. Eigenlijk weten we nog niet zeker of we dit wel willen. Het is nog vroeg, pas half 1 als we in Furnace Creek aankomen. De meeste Campgrounds zijn closed ivm onderhoud. De Campground van de Furnace Creek Ranch is open. We spreken af dat als er een site is met electric we blijven en anders n iet. We kunnen geen airconditioning aan doen zonder elektriciteit. Natuurlijk hebben we wel een generator maar die mag je tussen 10 uur ’s avonds en 8 acht uur ’s morgens niet gebruiken ivm het lawaai. We hebben eerst even de ranch verkend en er is plek. Het ziet er leuk uit. Er zijn twee diningrooms, een pool!!!, een golfcourse, ofcourse, tenniscourses (te heet) en een shop. Ook heeft de ranch een museum. WE zetten eerst de motorhome op zijn plek en sluiten alles aan zodat de AC aan kan. Daarna gaan we in een van de diningrooms een hapje eten. In de een kan je eten van buffet, wat we dus niet doen want Harry gaat niet in de rij voor zijn eten staan. In de andere kan je van the men u bestellen. Harry heeft een Sirloin steak en ik neem salmon. Jammer genoeg kan ik dat dus beter klaarmaken. Hij was all cooked trough!!! De smaak was echter goed en we waren 80 dollar lichter. Het zei zo. Het toeval wil dat we vanavond ook zalm eten maar dan door mij zelf klaargemaakt. Als we er zin in hebben tenminste. Misschien wordt het wel een hamburger en eten we morgen zalm. Straks nog even lekker zwemmen. Nu maar even alle foto’s weer van de camera op de computer zetten. Alle verhalen uploaden op mijn blog en dan maar eens kijken of ik naar buiten kan. We zijn nu bijna een uur verder en het is ongeveer kwart voor 5. Wellicht koelt het al wat af.
Morgen gaan we naar Las Vegas. We staan op de Campground bij hotel Circus Circus. Heb er zin in. Maandag worden we om 5 voor 12 ’s middags door een limousine opgehaald voor onze helikoptervlucht. Daar kijken we heel erg naar uit. Dan dinsdag de motorhome inleveren, nog een kort nachtje in Planet Hollywood en dan donderdag mogen we naar huis. Het voelt nu nog als moeten, maar ik weet zeker dat ik tegen die tijd blij ben dat ik weer mag. Mis mijn kinderen en kleinkinderen. Wordt nog wel vervolgd.
De foto's van Furnace Creek Ranche volgen nog.

Santa Paula-Ridgecrest

Vandaag rijden we Richting Death Valley. Denk niet dat we helemaal zo ver gaan. We hebben nog een dag extra om rustig aan te doen.
Vanochtend eerst maar eens even gedoucht. Harry ging na mij en kwam na een poosje behoorlijk hard aanrennen. Zei niks, pakte de fotocamera en vertrok weer. Ik vermoedde dat hij iets van wildlife had gezien. Nou dat had hij ook. Buiten bij de douches staat een bankje en toen hij uit de douche kwam zat op de bankje een spin zo groot als een tarantella. Brrrr zag er niet uit. Harry was dan ook behoorlijk onder de indruk. Zijn handen trilden zelfs toen hij de foto’s liet zien.

Zeg nou zelf; indrukwekkend of niet dan!! Maar goed dat Danielle en/of Marloes dit niet gezien hebben. Die waren gillend weggelopen. Hij was mij trouwens ook een slag of wat te groot.

Na een Herbalife ontbijtje rijden we terug richting Bakersfield. We kunnen niet verder door rijden omdat we niet door het King Canyon Nat. Park mogen met onze motorhome. Het is hier echter zo mooi dat we dit heen en weer ritje (toch gauw 2 uur heen en 2 uur terug) er wel voor over hadden.
Het is behoorlijk warm en we besluiten niet te ver door te rijden. Om een uur of 3 vinden we het wel goed en blijven we op een doortrekcamping staan vlak bij Ridgecrest.

Het stelt niks voor. Een grote parkeerplaats waar vier motorhomes op doorreis mogen staan. Er wordt wel regen verwacht met storm. We zijn benieuwd. Je kan merken dat we Death Valley al wel naderen. De lucht is heel warm en droog en er wordt dan ook overal geadviseerd veel water te drinken tegen uitdroging.

Mooie lucht na een regenbuitje en wat onweer.
Het is benauwd en de airconditioning staat dan ook hoog te draaien en……..houdt er ineens mee op. Dat is paniek kan ik je zeggen want het is bloedje. Gekeken of de zekering er misschien uit gesprongen was. Er zit een soort stop die je over moet halen. Die springt echter steeds terug.
Harry loopt naar het kantoor om te vragen of iemand ons kan helpen. Er komt een aardige, niet uitziende, meneer om ons uit de brand te helpen. Gelukkig weet hij meteen wat hij moet doen. We hadden die knop eerst helemaal naar links moeten duwen en dan pas naar rechts. Moet je ook maar net weten.

De beloofde regen met storm duurt exact 7 minuten. Het zijn een paar flinke spatten en wat harde windstoten.
Vanavond maar wat vroeger gegeten. We hebben hier ’s avonds niet veel trek. Wellicht omdat het zo warm is. Ook eten we meestal ’s middags wat later. Vanavond staat er chili con carne op het menu.
De avond valt hier altijd plompverloren in. Zo is het nog licht en als je 5 minuten later naar buiten kijkt is het donker. Morgen dus echt op weg naar Death Valley. Ben benieuwd.

San Diego-Santa Paula

Vandaag om 9 uur opgestaan. We hadden gisteren afgesproken een foto te maken met de buurtjes. Die gaan om 10 uur weg om weer een dag te gaan golfen. Golfen is hier, net als in Canada, ongeveer het dagelijkse vermaak van alle mensen. Het is gewoon een nationale sport en eigenlijk is het raar als je het niet doet.
Eerst lekker koffie gedronken en toen ben ik maar eens op gaan ruimen. Dat had ik al een paar dagen niet gedaan en in zo’n kleine ruimte is het al gauw een zooitje. Dus eerst maar eens begonnen met afwassen. Dat was aardig opgestapeld. Daarna de motorhome uitgeveegd. Het was een aardige zandbak geworden. Inmiddels liep het tegen tienen en kwam Joe ons roepen om op de foto te gaan. Al snel een slachtoffer gevonden die wel even een foto van ons zessen wilde nemen. Daarna afscheid genomen. Voor Amerikanen waren ze behoorlijk sociaal en er werd dan ook hartelijk “gehugd”. Niet gekust want dat kennen ze niet zo. Gewoon even innig vasthouden. Ook nog even e-mailadres uitgewisseld ivm de foto. Die wordt ons opgestuurd via mail.
Nadat Steve, Susan, Joe en Carole weg waren, heb ik de rest opgeruimd en zijn we gaan afhooken.
We hadden inmiddels besloten dat we langs de kust omhoog via Los Angeles richting Santa Monica zouden rijden. Dan keken we wel of we een Campground tegen zouden komen.
De rit naar Los Angeles was niet echt leuk. Het was erg druk en we kwamen ook nog eens in een traffic jam terecht omdat er een ongeluk was gebeurd. Ook moesten we de snelweg nog af om te tanken. Doordat het zo vreselijk druk was hebben we besloten wat verder door te rijden en de beaches te laten voor wat ze zijn. We rijden door naar Santa Paula. Een heel klein plaatsje een stukje van de kust af. Daar ligt een KOA Campground. Eenmaal in de buurt van Santa Paula wordt inderdaad aangegeven dat er een Campground is. Als we de borden volgen houden die ineens op en zijn we de weg kwijt. Als ik bij een groenteboer en een slager naar de Campground vraag staan ze me aan te kijken ik of chinees spreek ipv Engels. Het zijn latino’s en weten niets van een Campground. Gelukkig bedenken we dat we een boek hebben waar de KOA Campgrounds in staan en als we het adres in de tomtom zetten weten we al snel welke kant we op moeten.
Als we bij de Campground aankomen is het eigenlijk niet echt een typische KOA Campground. Die kenmerken zich altijd wel door de vele faciliteiten die ze hebben. Deze staat heel erg achteraf in een zeer bosrijke omgeving. Dat vinden wij wel geweldig. Maar verder is er zo goed als niets. We hebben wel een hookup met elektriciteit en water maar er is niets op de Campground. Geen winkel, niks. Dat laatste is wel jammer want ik had eigenlijk wel wat boodschappen nodig. Maar nood breekt wet. We hebben dus uitgebreid “gedineerd” met de left overs. Eerst een creme kippensoep met french toast. Daarna heerlijke opgebakken aardappelen met daarbij sla, gegarneerd met tomaat, ei, blokjes kaas en gebakken stukjes ham. Dit laatste bij gebrek aan vlees, want dat was dus op. Ik had nog grote garnalen in mijn sla. Harry houdt daar niet van dus die hield het bij de gebakken ham. Toe hadden we een romige yogurt met aardbeien en banaan. Tot slot nog een kopje koffie.

Nu zitten we heerlijk op ons gemak. Het is inmiddels 10 over 9 en ik houd het zo voor gezien. Het was een enerverende dag. Erg druk op de weg door die grote stad. Twee dagen laat naar bed begint nu ook tol te eisen. Voor mij: slaap lekker dus en tot mijn volgende blog.

San Diego Havenexcursie

Gisteren een leuke dag gehad. Niet echt toegekomen om een blog te schrijven. We hebben in de ochtend lekker rustig aangedaan en een beetje rond de motorhome gehangen op de Campground.
’s Middags stond een haventocht van 2 uur op het programma.
Met een taxi de stad ingegaan. De motorhome laten we lekker op de Campground staan. San Diego is best een grote drukke stad dus niks waard om er mee te gaan rijden. Taxi’s zijn een stuk makkelijker. Een maal in de stad hebben we al snel onze tickets voor de 2 uur durende haventocht gekocht. We krijgen korting omdat we 55+ zijn. Is het toch nog ergens goed voor. Haha.
Hierna gaan we in de shop eerst maar wat drinken. We hebben nog wel even voor we vertrekken. De boot is er nog niet.
We mogen niet naar buiten met ons drankje. Harry heeft een biertje genomen en je mag niet met alcohol op straat. Zodra we onze drankjes op hebben gaan we naar beneden naar de kade. Daar is ook een kleine shop (natuurlijk) en we kijken daar even rond. Het blijft allemaal een beetje kitscherig.
Alle souvenirs lijken op elkaar. Er staat alleen steeds een andere plaats op. Nu dus San Diego.
Voor de boot arriveert worden we nog even op de foto gezet. Die is klaar als we terugkomen. Als hij leuk is nemen we hem wel. Tenminste als de prijs redelijk is.
Zodra de boot arriveert gaan we aan boord. We varen eerst de noordelijke route door de haven. Die duurt een uur. We varen langs oudere schepen. Sommigen zijn gebruikt in films, ook de locatie is gebruikt in bv de film Top Gun met Tom Cruise. Het is wel leuk om te doen maar niet spectaculair. We zien ook de landing- en opstijgplaats van de helikopters van de Marine en varen langs een platform met allemaal zeehonden en o.a. pelikanen.

Na een uur zijn we weer terug in de haven. Wij blijven zitten omdat we voor 2 uur geboekt hebben. Zodra andere passagiers zijn ingestapt vertrekken we weer om nu de zuidelijke route te varen. Dit gaat o.a. langs Coronado Island. Een duur eiland waar je kan golfen en een huis ca. 10 miljoen dollar kost. Niet echt voor ons weggelegd of ik moet straks een klapper maken in het casino in Las Vegas.

Ook varen we hier meer langs de schepen van de marine. Er liggen verschillende schepen in een droogdok om gerepareerd te worden. Ook de US Midway ligt hier. Dit schip is met pensioen en is heden ten dage een museum waar je vrij op mag rond wandelen. Er staan ook vliegtuigen op het dek. Erg indrukwekkend!. Het was leuk maar ik vond het niet spectaculair.
Na de tour nemen we een fietstaxi naar het Gaslight District. Hier heb je allerlei winkeltjes en eettentjes. De fietstaxi was leuk om te doen. We zaten in een soort karretje achter een fiets. De jongeman deed dit echt voor een living en het was geen bijbaantje of zo. Gelukkig regent het hier haast nooit. Je moet er niet aan denken dat je dit in Nederland zou moeten doen. Daar regent het bijna altijd dus. We hebben expres de haventour zo laat mogelijk in de middag genomen zodat we in de stad konden gaan eten. Na wat te hebben rondgewandeld en bij winkels naar binnen hebben gekeken, strijken we neer op het terras van een restaurant genaamd Greystone. Je kan van de kaart kiezen maar er is ook een driegangen menu voor 40 dollar. Dat doen we meestal niet omdat er vaak toch iets opstaat wat we niet zo lekker vinden. Dit keer past het echter binnen onze keuze. We nemen een lobster soepje met spinazie vooraf en daarna neemt Harry de New York Strip met mashed patatoes en ik neem een filet Mignon. Beiden zijn perfect gebakken tot medium rare. Heerlijk gegeten. Toe krijgen we een verse Tiramisu. Zo lekker heb ik hem nog nooit gegeten. Harry natuurlijk de nodige biertjes en ik een glaasje rosé. Een hele gezellig avond zo op het terras, lekker mensen kijken ook. Zo veel verschillen. Van arme latino’s tot net geklede dames en heren. Veel toeristen ook trouwens. We waren zeker niet de enigen.
Als we klaar zijn met eten roept de ober een taxi voor ons die ons weer terug brengt naar de Campground. Daar aangekomen zitten onze buurtjes buiten bij een kampvuur. We worden er bij gevraagd. Wel je eigen drank meenemen natuurlijk. Het zijn aardige mensen. Al vanaf dag 1 dat we hier staan hebben we contact. Het zijn twee stellen. Ze kamperen vaak samen en gaan dan golfen. Het ene stel heeft een eigen zaak. De man, Steve, is “agent” en sales vertegenwoordiger voor allerlei soorten plastic kannen, tonnen etc. Zijn vrouw, Susan, doet de administratie. Ze zijn aardig welgesteld. Hebben net een nieuwe bus gekocht om mee te kamperen. Het andere stel is een heel rustig maar zeer aardig stel. Hij, Joe, is een gepensioneerde politieagent en zijn vrouw, Carole, die een stuk jonger is, ik denk een jaar of 8, werkt niet. We blijven behoorlijk lang zitten. Normaal gaan de dames wel redelijk vroeg naar bed. (lees een uur of 9 of half 10) Om 11 uur taaien Susan en Steve af. Susan kan haar ogen niet meer open houden, ze was om 5 uur al wakker, en Steve heeft behoorlijk zijn zakken vol. Hij kan niet zo goed tegen drank. Met Joe en Carole blijven we nog een half uurtje zitten, tot die ook naar bed gaan. Afgesproken wordt dat we de volgende ochtend een foto maken met zijn zessen ter afsluiting. Als Harry en ik terug zijn in de motorhome zijn we niet echt moe en blijven dus nog een poosje zitten. Harry met zijn spelletje en ik met de computer. Om half 2 vinden we het genoeg geweest en gaan we naar bed. Morgen trekken we weer verder al weten we nog niet waar heen. Dat bekijken we morgen wel even. Wordt vervolgd.

Sea World

Vandaag zijn we een dag naar Sea World geweest. Met een taxi daar naar toe gegaan. Het ligt aan de andere kant van de Bay en is te zien vanaf onze Campground.
Het was helemaal fantastisch. Daar weten ze pas wat show is en is het Dolfinarium bij ons in Harderwijk maar een slap aftreksel. We zijn in totaal naar 3 shows geweest.

De 1ste show was met zeeleeuwen. Er werd een stuk opgevoerd dat er iemand was overleden en dat er een testament zou zijn. Er waren twee zeeleeuwen die voor het voorlezen van het testament in aanmerking kwamen. Ook was er een neef die het kasteel wat geërfd kon worden wilde hebben. Hieromheen werd een heel verhaal gespeeld met een sheriff. De assistent van de overledene was een otter en die liep steeds rond met het testament. Het was heel komisch om te zien met een heel mooi decor en een geweldige verhaallijn.

De tweede show was met Shamu de Killer Whale. In een woord fantastisch. Wat een show en wat een mooi beest. Bijna alle dolfijnen en walvissen zijn in Sea World geboren. Er werd aan het begin voor de show door een televisieploeg opnames gemaakt van een Amerikaans gezin. De vader was al 7 maanden van huis en diende in de Marine. Moeder, twee dochters en hun enige zoon waren in het stadion. De zoon was vandaag jarig en werd 11 jaar. Zijn vader verscheen op een groot scherm in het stadion en kon zo zijn zoon feliciteren. Er werd veel gehuild omdat het behoorlijk ontroerend was. Uiteindelijk ging het scherm open en stond vader daar in levende lijve achter. Dat was me wat. Ook ik hield het niet droog natuurlijk. Tranen met tuiten.
Daarna begon de show. Wij zaten in de splash zone. Gelukkig hebben we het droog gehouden. De hele dag met natte kleren lopen is ook geen pretje.

Tot slot zijn we naar de dolfijnen geweest. Daar werd ook nog van alles om heen gedaan. Er waren trapezemensen die van grote hoogten naar beneden sprongen met dubbele draaien en driedubbele draaien. Echt heel mooi. Uiteraard werd er veel met de dolfijnen gedaan. Ze stonden ook op ze en werden zo het stadion rond gezwommen. Echt stoer.

Uiteraard hebben we ook van alles bekeken. De Beluga's,

stingray's, de ijsberen, het schildpaddeneiland, de pinguïns noem maar op. Wat we niet hebben gedaan is de achtbaan op en via water

en een grote toren in die omhoog ging en in de rondte draaide,

ook hebben we geen bootje gevaren. Het was gewoon te veel voor 1 dag maar voor ons genoeg. De dieren vonden wij het belangrijkste.

Natuurlijk viel Harry weer op met zijn snor. De man die het tv programma presenteerde bij de Shamu show voor de marinevader kwam op hem af om een praatje te maken. Dit werd gefilmd en Harry werd gevraagd een formulier te tekenen dat het uitgezonden mocht worden. Dat overkomt hem natuurlijk weer. Wel lachen dus.

Het was een superleuke dag maar om half 5 waren we het wel zat. Moe maar voldaan hebben we weer een taxi genomen terug naar de Campground. We zitten nu lekker op ons eigen terras nog even na te genieten met een drankje. Morgen gaan we kijken of we een haventocht kunnen doen en dan graag langs de Amerikaanse marineschepen. We hebben dus nog maar een nacht bijgeboekt.
Tot morgen.

Blythe-San Diego

Met een lekker zonnetje weer opgestaan. Buiten koffie gedronken en ik had ook eindelijk internet. Dat lukte gisterenavond niet. Snel even mijn blog op internet gezet. We hoefden pas om 12 uur van de Campground af maar om 10 uur waren we kant en klaar en zijn dus maar gaan rijden. Het is zo'n 3,5 uur rijden naar San Diego. De rit hier naar toe was wel heel apart. Verschillende landschappen passeerden de revue. We hebben tussen bergen vol met keien en rotsblokken gereden. Het hoogste punt was ca. 4200 ft. dat is ongeveer 1280 meter hoog. Daarna reden we door de desert. Om precies te zijn de Colorado Desert. Hopen zand neergekwakt op de grond, zo zag het er uit. We mochten niet stoppen dus heb ik een paar foto's rijdend vanuit de motorhome gemaakt.

Onderweg stoppen we voor een broodje en een pizza bij een subway. Het is dan ook inmiddels lunchtijd.
Eenmaal aangekomen bij San Diego wordt het verkeer steeds drukker. Helaas our TomTom goes nuts! Hij geeft een afslag aan en op het laatste moment moeten we ineens de andere kant op. Dat lukt maar net en daarna doet hij dat nog eens wat niet lukt zodat we nu echt verkeerd rijden. Na de herberekening van de TomTom en de nieuwe weg in te slaan arriveren we dan toch uiteindelijk op onze eindbestemming. Campland on the Bay. Een mooie Campground, maar mijn hemel wat een prijzen. Voor een plekje direct aan de Bay wordt maar lieft $101.00 per nacht berekend. We zijn op wat lege plaatsen gaan kijken en die dure plek is niet eens zo'n hele mooie. We staan nu aan een veldje en kijken een beetje schuin naar de Bay met de Harbor. Een hele mooie plek, ook niet direct in de zon. Niks mis mee en kost slechts $ 78.00 per nacht (slechts ahum). We blijven hier minstens 2 nachten en wellicht drie. Dat zien we nog wel. Morgen willen we in ieder geval naar Sea World. Helaas gaat de shuttlebus van de Campground alleen nog op zaterdag en niet op maandag. We nemen dan wel een taxi want we gaan niet met de motorhome. Het is niet ver. Een minuut of 10 rijden.

Naast ons staan mensen met twee grote bussen. Aardige mensen die meteen een praatje komen maken. Het zijn twee stellen. Ze staan hier een paar dagen omdat ze willen golfen. Vanavond hebben we een poos met ze rond een kampvuur gezeten. Dat vuur was wel nodig want het is best wel koud vergeleken bij wat we gewend waren. Gezellig gekletst en een drankje genomen. Dat drankje moet je wel zelf meenemen. Dat is hier de gewoonte. Dat hadden we in Canada al gemerkt dus daar keken wij niet meer zo van op. Dat sociale en gastvrije wat wij kennen van thuis hebben ze hier niet zo. Het komt dan ook niet veel voor dat mensen je uitnodigen om bij hen te komen zitten. Een van de vrouwen, Susan, heeft een toegangskaart voor Sea World. Die kaart is twee jaar geldig en ik mag hem lenen om binnen te komen. Dan moet ik wel bluffen want op de kaart zelf staat weliswaar geen foto maar in de computer in Sea World wel. We zullen zien of het lukt. Dat scheelt dan wel $.69.00 en dat is een hoop geld. Inmiddels is het 10 over 11 en ik ga zo maar naar bed. Morgen op tijd naar Sea World. Wordt vervolgd.

Kingman-Blythe

Vandaag zijn we van Kingman naar Blythe gereden. Vanmorgen eerst even met Jeroen gebeld hoe het was. Gelukkig had hij niet echt last. Beetje spierpijn maar dat was dan ook alles. Blij toe, moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren.
In Kingman nog maar even gewassen. Dat was hard nodig. Alles bij elkaar een uurtje werk. Tussendoor dan maar even gedoucht. Op deze Campground waren weer privédouches. Met privé bedoel ik dat je niet in een gang met cabines douchet maar dat je een behoorlijk grote kamer met douche, wastafel en toilet voor jezelf hebt. Lekker luxe dus.
Daarna hebben we afgehooked. Eerst nog even getankt en in het restaurant bij de pomp gegeten. Er was een Breakfast buffet. Je kon zo veel eten als je wilde voor $8.99. Na het eten op weg naar Blythe. Ik heb behoorlijk last van mijn keel. Dat is wel jammer. Praat ook raar en ben bijna niet te verstaan. Wel lekker rustig voor Harry. Wat minder voor mij want als ik iets wil moet ik het 2 of 3 keer zeggen omdat ik niet te verstaan ben. Lastig dus. Gelukkig ben ik er niet echt ziek van.
De temperatuur is vandaag echt HOT met hoofdletters. Ik denk wel gauw naar de 40 graden.
Bij een Walmart even gestopt. Mijn tablet wil niet opladen in het stopcontact. Die heb ik wel nodig anders heb ik niets te lezen. En jullie weten het+ een dag niet gelezen is een dag niet geleefd. We hebben even een plug gekocht voor in de sigarettenaansteker. Dat werkt perfect. Maar goed dat mijn snoertje een losse stekker heeft met een usb aansluiting. Nu kon de usb zo in de stekker voor de aansteker. Kosten slecht $10.00. Ook even iets tegen de bugs gekocht. Harry is helemaal lek geprikt.
Eenmaal voorbij Parker wordt de weg wel wat saai. Veel landbouw teelt en geen kip te zien.
Na een kleine 3 uur komen we aan in Blythe. We staan nu op een KOA Campground. Altijd goed voorziene Campings maar ook wel duur. De duurste tot nu toe. $54,50 voor een nacht.

We staan wel aan de Colorado River en kunnen als we dat willen zo het water in lopen.

Er wordt veel gevaren met speedbootjes, jetski en waterscooters.

Als Harry even gaat kijken heeft hij geluk. Er is een man van zijn eigen leeftijd met een waterscooter en Harry mag een ritje maken. Nou dat wil hij wel. Hij wordt in een lifejacket gehezen, krijgt een veiligheidskoortje om zijn bril en de man klimt achterop. Echt lachen. Ik moet natuurlijk filmen. En wat wil de pech, disc vol en geen lege snel voorhanden. Dat is echt balen. Ik mocht ook een rondje maar heb dat vriendelijk afgewezen. Ik ben nog niet zo levensmoe. Bij mij gaan dat soort dingen altijd verkeerd, dus doe maar niet. Wel hebben we samen even gezwommen in de rivier. Dat koelde wel even af. Daarna maar aan het eten begonnen. Morgen hoeven we pas om 12 uur uit te checken. Het is zo’n kleine 3,5 uur rijden naar San Diego. Daar blijven we een paar dagen. We slaan Los Angeles over. Wellicht gaan we volgend jaar weer deze kant op en dan beginnen we in Los Angeles en ga ik dan naar Herbalife. Er is nu gewoon niet genoeg tijd om alles rustig aan te doen. We willen eigenlijk nog naar Death Valley en gaan op zondag al weer naar Las Vegas. Maandag doen we de helikoptervlucht. Spannend wordt dat. Het is hier inmiddels kwart over 7 ’s avonds en de temperatuur wordt eindelijk een beetje dragelijk. Ik zit nu binnen met de airco aan. Buiten zijn allemaal hele kleine vliegjes, eigenlijk een beetje vlo-achtig. Ik vind ze niet zo fijn. Vandaar dus maar binnen.
Het opladen van onze elektronica is hier wel een probleem. Nu wil de filmcamera weer niet opladen.
Zal zo eens kijken of het via de computer wil. Morgen naar San Diego, overmorgen dan een dagje Seaworld en daarna nog een dag San Diego/Zoo/stad of zo weet ik veel. We zien wel.
Tot dan.